De Uru’s vormden sinds ze deel uitmaakten van het Inca-rijk  een marginale en misprezen bevolkingsgroep. Als jagers, vissers en plukkers leefden zij verscholen in de rietvelden van meren en deltas van rivieren. Het zijn enkele honderdtallen Bolivianen die leven te midden van de Aymara’s, Quechua’s en mestiezen die de overgrote meerderheid van de bevolking uitmaken.

Als “mensen van het water” hadden zij geen recht op gronden. Soms boden zij hun dienst aan als landarbeiders, herders of mijnwerkers. Pas in de twintigste eeuw werden de contacten met de buitenwereld intensiever, maar men bleef hen hun rechten als volwaardige burgers ontzeggen. Deze discriminatie bestaat nog steeds.

De verlaging van het waterpeil op de hoogvlakte; de vervuiling van het water van rivieren en meren door mijnbouw en urbane centra, alsook de toenemende interventies in hun leefwereld en in hun vis- en jachtgebieden door andere bevolkingsgroepen, hebben er toe geleid dat ze er steeds moeilijker toe kwamen hun traditionele levenswijze te behouden.

Landbouw en veeteelt, zoals hij hun Aymara-buren, bieden een overlevingsalternatief.

Bedoeling van het project is de Uru’s te begeleiden bij dit interculturele toenaderingsproces en de contacten aan te bieden met de verschillende diensten en voorzieningen, opdat zij op efficiente manier hun rechten zouden kunnen verdedigen.

Daarbij is het belangrijk dat de globale samenleving, de administratie en gezagsdragers, een betere kennis krijgen van de identiteit en de noodwendigheden van de Uru’s en hen op een waardige wijze tegemoettreden en dat de Uru’s als minderheidsgroep de nodige juridische bescherming krijgen om op een volkseigen wijze hun ontwikkeling in handen te nemen.